Rocznik 2012

ŚRUBA

Dzień jak co dzień. Jadę spokojnie do teatru, mam wystarczająco dużo czasu, bo o tej porze korki są w przeciwną stronę. Nagle słyszę charakterystyczny warkot koła mojego samochodu. Kapeć. Złapałem gumę. Zatrzymuję się na wysepce między pasami jezdni. Nie denerwuję się, bo choć nie wiem zbyt dobrze dlaczego samochód jeździ, to koło wymienić umiem. Stawiam trójkąt ostrzegawczy i zabieram się do roboty. Wkładam lewarek we właściwe miejsce i kręcę. Na szczęście koło nie podniosło się zbyt wysoko, kiedy przypomina mi się, że najpierw trzeba odkręcić śruby.

Znajduję odpowiedni klucz i odkręcam, na koniec zostaje mi śruba, która jest zabezpieczona specjalnym antykradzieżowym czymś, na co trzeba nałożyć specjalną nakładkę pasującą tylko do tej śruby i wtedy dopiero można tę śrubę odkręcić. W otchłaniach mojego bagażnika znajduję specjalną nakładkę nakładam na rzeczoną śrubę i …zaczyna się horror.

Nakładka nie odkręca śruby, bo się nie zahacza o to „coś”. Czasu się robi coraz mniej, dzwonię do teatru, że nie będę pół godziny przed przedstawieniem, bo złapałem gumę. Dalej próbuję odkręcić cholerną śrubę. Nabijam, nasadzam klucz, modlę się, klnę, a śruba ani drgnie. O 19:00 (spektakl zaczyna się o 19:30) dzwonię do teatru, żeby wysłali po mnie kogoś, bo wygląda na to, że nie dam rady zdjąć tego koła. Ryczą ze śmiechu, ale wysyłają.

Dzwonię do assistance, żeby mi pomogli odkręcić koło. W głosie miłej pani słyszę ślady rozbawienia, ale zgłoszenie przyjmuje. Ciągle próbuję pokonać upartą śrubę. O 19:10 dzwoni facet z teatru, że po mnie jedzie, ale nie wie gdzie dokładnie jestem, Tłumaczę, ale nie jest to łatwe, bo stoję na środku ruchliwej Trasy Toruńskiej w miejscu, które nie ma konkretnego adresu.

O 19:20 dzwoni, że jeździ i jeździ i nigdzie mnie nie widzi. Do rozpoczęcia spektaklu zostało 10 minut. Desperacko próbuję kogoś zatrzymać. Mam szczęście. Trzeci mijający mnie samochód zatrzymuje się. Błagam pana Tomka (tak ma na imię mój wybawca) żeby mnie zawiózł do Och-teatru, bo za chwilę muszę być na scenie. Zgadza się. Jedziemy. Z teatru dzwonią, że jest już po 3 dzwonku. O 19:30 wpadam do teatru, błyskawicznie przebieram się w kostium i wychodzę na scenę. Publiczność bawi się jak zwykle. Spektakl się udał… jak zwykle. Pod teatrem czeka na mnie wóz techniczny z wielką platformą. „Podobno koła pan nie umie odkręcić panie Arturze?” – żartuje Pan Techniczny. Jedziemy. Pół godziny walki ze śrubą i Pan Techniczny się poddaje.

Jest 22:40. Wciągamy moje auto na lawetę i jedziemy do całodobowego warsztatu wulkanizacyjnego. Trzech Panów Wulkanizatorów próbuje wszelkimi sposobami i nic. – Trzeba przyspawać inną śrubę do tej upartej, to pójdzie – diagnozuje jeden z nich. – Spawajcie – mówię. – Nie mamy spawarki. Około północy docieramy do serwisu Volvo. Następnego dnia koło zostaje zdjęte bez spawania, ale muszę kupić nowy komplet śrub. Zauważam, że nakładka jest już inna. – Dlaczego ? – pytam. – Bo tamte się szybko wyrabiały – odpowiada trochę zawstydzony pracownik. Mam nadzieję, że reszta samochodu nie wyrobi się zbyt szybko, bo bardzo go lubię.